Ik ben Charlotte Visscher, en ik heb twee kinderen. Ik kom uit een gezin met vier meiden, waarbij allebei mijn ouders vanaf mijn geboorte met spiritualiteit bezig zijn. Mijn vader heeft een spiritueel cursuscentrum, waar ik de VITT-opleiding heb afgerond. Ook mijn moeder heeft een eigen NEI-praktijk voor spirituele therapie.
Al mijn hele leven wist ik dat ik moeder wilde worden. Op mijn 5e had ik mijn hele leven al uitgestippeld. Ik had een vriendje, hij wilde met mij trouwen en we zouden 3 kinderen krijgen. Huis was al geregeld, auto, werk. Dus toen mijn ouders naar de andere kant van het land verhuisden en ik mee moest, brak mijn hart. Ik moest weer opnieuw beginnen, maar mijn doel was gesteld. Mama worden, dat is wat ik wilde.
We woonden 7 jaar op een spiritueel cursuscentrum dat mijn ouders leidden, maar wat ik met mijn spirituele achtergrond ging doen was voor mij nooit heel duidelijk. Ik dacht dat het wel zou komen als ik het nodig had.
Twee weken voor mijn eindexamen van de havo belande ik in het ziekenhuis met een streptokok bacterie in mijn hersenen. Mijn zusje had deze bacterie een aantal jaren daarvoor ternauwernood overleefd, en ik was ervan overtuigd dat ik het niet zou redden. Ik trok me volledig terug, sloot mijn gevoel af en voelde me klein en bang.
Iedereen wist dat we er op tijd bij waren, maar ik had die memo niet gekregen. Dus toen ik een week later het ziekenhuis mocht verlaten was ik verbaasd dat ik er nog was. Alleen de terugtrek reactie was niet verdwenen. Ik beschouwde mijn vriend als mijn bodyguard, en voelde me veilig als hij bij me was, al voelde ik bijna niets meer.
Het heeft nog jaren geduurd voordat mijn emotie en gevoel weer een beetje terug waren. We hebben alles uitgesteld, zelfs onze kinderwens omdat ik er wel van wilde genieten. Ik ben aan mezelf gaan werken, ging met onverwerkte emoties aan de slag en kwam steeds een stapje dichter bij mezelf uit.
